Met trots mag Gaykrant een nieuwe schrijfster toevoegen aan ons team: jouw eigen lesbische Oma. Door de wol geverfd, al jaren actief, in haar eigen tempo.
Deel 1: “Ik word inmiddels met U aangesproken, en ik ben grijs en zwaar.”
Met trots mag Gaykrant een nieuwe schrijfster toevoegen aan ons team: jouw eigen lesbische Oma. Door de wol geverfd, al jaren actief, met haar eigen tempo. In Gaykrant vertelt ze over wat ze allemaal aan avonturen in de gemeenschap (en daarbuiten) als jongere lesbische vrouw heeft meegemaakt. Maar ook biedt ze zich aan als onze eigen raadgeefster: “Wat zouden jullie aan je lesbische oma willen vragen? Waar wil je over horen? Wat zou je willen weten?” Reageer gerust via:
Afgelopen juni werd ik eenenzeventig.
Sinds een twintigtal jaren doe ik de glimlach waarbij ik vrolijk glimlach en altijd een glimlach terugkrijg.
Samen met vriendinnen heb ik dit ingevoerd omdat mijn ervaring met lesbische vrouwen was dat ze altijd zo nors kijken (of keken) en wij met onze glimlach wilden logenstraffen dat lesbiennes boos waren.
Het werkt en het werkt nog steeds.
Een aantal dingen waren wel echt veranderd, ik word inmiddels met U aangesproken, en ik ben grijs en zwaar.
Sinds 1976 speel ik een actieve rol in het lesbische leven. Ik was net te jong om mee te doen aan het kraken van het Vrouwenhuis aan de Nieuwe Herengracht (misschien onbekend voor jullie) maar was vanaf 1976 daar dagelijks te vinden met een groep anarcho-lesbiennes die zich uitten in schrift en muziek. Ik werd een radicale lesbienne die niet met mannen praatte.
Bij de eerste homodemonstratie in 1977, een stille demonstratie met omfloerste trommels liepen wij allemaal in het wit . Ik spoot liever lesbisch of lesbies tijdens de Liever Lesbisch actie waarin op een avond een dertigtal lesbiennes heel Amsterdam onder spoten met in paars Liever Lesbisch.
Ik flipperde in het Schaartje, de voorloper van Saarein en ik was natuurlijk bij de opening van Saarein. Ook was ik bij de Internationale Vrouwenfestivals in de Melkweg en was logiehouder in het net leeggekomen Huis van Bewaring aan het Kleine Gartmanplantsoen waar bezoeksters aan het festival (dat twee weken duurde) konden overnachten en waar ik getuige was van de oprichting van Het Wow Festival in New York waar ik in 1980 en 1981 naar toe ging.
Een tijdlang trad ik op met poëzie en muziek, ik had een radioshow op het Amsterdamse MVS-radio die Radio Erotica heette, deed met Heleen van Meurs en Els Korver het programma Buitenstaanders waarin wij oude lesbiennes interviewden en was eindredacteur van MVS radio. Dit allemaal in de jaren tachtig van de vorige eeuw. En er was natuurlijk nog veel meer.
En ik ben gewoon doorgegaan.
In 1997 werd Gay Swim Amsterdam opgericht en ik was bij de eerste training en ik ben nog steeds lid en inmiddels de oudste vrouw.
En zo kom ik bij mijn vraag.
Ik voel me niet echt ouder, al leef ik natuurlijk wel veel langer, maar als ik hoor hoe oud sommige mensen van mijn team zijn realiseer ik me dat ik niet eens meer hun moeder zou kunnen zijn maar hun oma. Door de vragen die ik krijg van mijn jongere medezwemmers merk ik dat ik een stukje geschiedenis ben, ze vragen en ik vertel en ik zal je zeggen: ze hangen aan mijn lippen.
Het voelt soms wel als Oma vertelt en ik heb nu besloten een serie te maken:
Je lesbische Oma vertelt.
Wij, mensen van de LGTBIQA+ gemeenschap maken onze eigen familie en ik ben de Oma.
Mijn vraag aan jullie: Wat zouden jullie aan je lesbische oma willen vragen?
Waar wil je over horen? Wat zou je willen weten? Ik hoor het graag.
Reageer gerust via: