Levensverhalen. Zovelen hebben herinneringen aan de begintijd van de lesbische - en homo-emancipatie. Gaykrant verwelkomt deze waardevolle herinneringen. Marja Ruijterman, geboren in 1955 sinds 1993 trainster, coach en columniste, deelt graag haar avonturen met ons. Marja schrijft al jaren op wat ze beleeft en ervaart. Ooit was ze in de jaren ’80 een van de kraaksters van de feministische groep in het Amsterdamse gekraakte Handelsblad gebouw (vlak achter de Dam, nu een soort ratjetoe van luxe en horeca). Dit is deel 2 voor Gaykrant: ‘Mijn eerste stappen in een wereld vol kleur.’
Tekst: Marja Ruijterman
De allereerste keer dat ik aanbelde bij de dancing van het COC in de Amsterdamse Korte Leidsedwarsstraat naast de Oesterbar was ik zo vreselijk bang. Waar zou ik terecht komen? Hadden alle vrouwen snorren? Ik had geen idee wat me te wachten stond. Trillend ging mijn wijsvinger naar de bel. Daarna begon een nieuw leven vol kleur.
Ik danste elke nacht tot vier uur op heerlijke Motown en 70’er jaren muziek. Kwam vriendelijke mensen tegen die me hartelijk omhelsden. Dat kende ik niet en genoot er met volle teugen van. Om vier uur werden we er uit gezet terwijl Rudy Carell zong over een laatste biertje voor je me de kroeg uitsmijt. De volgende ochtend weer vroeg naar mijn werk waar ik mijn roes uitsliep. In het begin woonde ik nog bij mijn ouders die natuurlijk elke nacht weer ongerust waren. Het was muisstil in huis en donker. Ik schuifelde naar binnen, hopend dat ze sliepen. Plots ging het licht aan: “Waar kom jij vandaan?” Ai, ik probeerde me nog recht te houden maar viel natuurlijk meteen door de mand. Die arme ouders van me hebben wat met me te stellen gehad.
Binnen de kortste tijd deed ik vrijwilligers werk bij het COC. We organiseerden middagen voor nieuwe leden en later begeleidde ik meidengroep als stage. Op een dag vroegen ze of ik naar de radio wilde om een interview te geven. Dat deed ik wel en ze gaven me een telefoon. Wie had ik aan de lijn? Robert Long! Inmiddels een icoon in die tijd waar we heel blij mee waren. Zijn liedjes hebben heel wat goeds gedaan voor de homo-emancipatie. Ik schijn iets stoms gezegd te hebben op de radio wat ik hier niet ga herhalen maar iedereen was boos op me toen ik terug kwam. Hoe heb je dat in hemels naar kunnen zeggen? Tja…
Op de dansvloer danste een groepje mannen en vrouwen en als zij dansten hing er licht om hen heen. Vol bewondering keek ik naar ze tot één van hen me ten dans vroeg. Daarna hoorde ik ook bij het groepje en dat voelde zo goed. We deelden snoepjes uit in de tram en rolschaatsten door het Vondelpark. Een soort verlate hippies. Heb met een aantal van hen nog steeds contact. Nu allemaal grijze oudere dames en heren. Altijd fijn ze weer te zien. Vorige week ging ik na jaren weer eens dansen in de Oranjekerk in Amsterdam. Een nieuw initiatief van het Danspaleis. Kwam binnen met pijn in mijn rug, een dikke winterjas aan en de zware accu van mijn e-bike in mijn armen. Voor ik het wist stond ik te dansen met accu, winterjas en al omdat de heerlijke zeventiger jaren muziek de rugpijn en de jaren wegwiste.
Lees meer op Marja's blog: https://marjaruijterman.blogspot.com/?view=timeslid