Steve Blame is voor velen hét gezicht van MTV Europe in de jaren tachtig en negentig. Hij interviewde iconen als David Bowie, Tina Turner en Lee John van Imagination. Achter de schermen voerde hij echter een persoonlijke strijd: opgroeien zonder vaderliefde, uitkomen voor zijn homoseksualiteit in een tijd waarin dat nauwelijks geaccepteerd werd, en leren zichzelf opnieuw uit te vinden. Vanaf heden gaat Steve een nieuwe samenwerking aan met Gaykrant. Speciaal voor onze lezers selecteert hij zijn meest bijzondere video-interviews en podcasts – gesprekken die ertoe doen voor de regenbooggemeenschap.
Interview: Bamber Delver. Beeld: Steve Blame (portretfoto door Marcel Kamps)
Een naam met twee gezichten
“Ik ben niet geboren als Steve Blame. Mijn echte naam is Stephen Ivan James, maar mijn vader schreef mijn tweede naam verkeerd op mijn geboorteakte. Hij wilde eigenlijk “Ivor” noteren, zijn eigen tweede naam, maar maakte er “Ivan” van. Het lijkt een detail, maar voor mij symboliseert het hoe mijn leven vanaf het begin scheef stond. Toen ik later de naam “Blame” koos, voelde dat bijna als een nieuwe persoonlijkheid – een masker waarmee ik een wildere, vrijere versie van mezelf kon zijn. Pas veel later, na jaren therapie, ben ik die twee kanten – de kwetsbare Stephen en de flamboyante Steve – in elkaar gaan schuiven.”
Een jeugd zonder liefde
“Mijn jeugd was donker. Mijn vader probeerde mijn moeder letterlijk van zich af te duwen toen ze zwanger van mij was. Hij had geen plaats voor mij en liet dat merken door er nooit voor me te zijn. Liefde van hem heb ik nooit gekend. Voor mij betekende dat: opgroeien zonder erkenning. Ik denk dat ik op MTV terechtkwam omdat ik de liefde die ik thuis miste, bij de hele wereld probeerde te zoeken. Niet gezonde liefde, maar de aandacht van miljoenen kijkers. Toch was mijn jeugd niet alleen duisternis. Er waren momenten van plezier, maar als puber werd ik vooral geconfronteerd met mijn homoseksualiteit. In de jaren zeventig in Engeland was dat erger dan bijna alles. Op televisie zag je enkel “medische documentaires” waarin homoseksualiteit als afwijking werd besproken, of komedies met karikaturale homo’s. Ik dacht steeds: ‘Maar ik bén niet zo.’ “
Met Heike Makatsch en Madonna
David Bowie als redding
“Totdat David Bowie verscheen. Ziggy Stardust veranderde alles. Ineens zag ik iemand die het onmogelijke durfde: zichzelf zijn, flamboyant, grensverleggend. Voor een dertienjarige jongen die zich verloren voelde, was dat een openbaring. Bowie gaf me een gevoel van thuiskomen. Later zou ik hem zelfs interviewen. Hij keek me recht aan en vroeg: “Steve, wat zal ik spelen?” Ik verstijfde. David Bowie wist wie ik was. Het werd een van mijn slechtste interviews ooit – omdat ik veranderde in een hysterische fan – maar ook een van de meest gedenkwaardige momenten van mijn leven.”
De glans en pijn van MTV
“In 1987 begon mijn carrière bij MTV Europe. Het leek een droom, maar in werkelijkheid was het ingewikkeld. Kort voor de start vroeg mijn baas of ik wel open kon zijn over mijn homoseksualiteit. De Amerikanen vonden het een risico. Dankzij een leugen van de perschef – “iedereen op Europese tv is gay” – mocht ik blijven. Toch hing het altijd in de lucht: ik mocht niet te zichtbaar gay zijn. En dat terwijl mijn programma Take the Blame samen met Leigh Bowery misschien wel het meest extravagante queer spektakel was dat MTV ooit heeft uitgezonden. Onze laatste uitzending maakte ik expres nóg gayer, met de Communards, Julian Clary met Fanny the Wonder Dog en Nina Hagen. Het leverde woedende reacties van de directie op. Mijn carrière hing aan een zijden draadje, maar ik werd gered door een Braziliaanse ober die toevallig ook mijn minnaar was. Hij noemde mij zijn favoriete presentator tegen de Amerikaanse leiding. Ik noem het queer karma. Toch was ik niet gelukkig. Op foto’s van die tijd zie je het: ik kijk vaak ernstig, gesloten. De enige foto waarop ik lach, is samen met Tina Turner.”
Met Tina Turner
Tina Turner en de tweede kans
“Met Tina had ik misschien wel mijn belangrijkste interviewervaring. Ze zei ooit tegen me: “Life can begin again when you’re 40, 50, or 60.” En ik wist dat ze het tegen míj zei. Ik zat toen in een diepe crisis, ongelukkig, mijn baan kwijt, mezelf aan het kapot feesten. Haar woorden voelden als een reddingsboei. Ze liet me zien dat er altijd een nieuw begin mogelijk is, dat je jezelf opnieuw kunt uitvinden.”
Wijsheid en ontwaken
“Na MTV werkte ik in Duitsland, bij Viva. Ik bouwde een carrière op, won prijzen, interviewde iconen, zelfs de Dalai Lama. Hij vertelde me: “Love depends on quality, not on quantity.” Destijds ging die wijsheid langs me heen, maar later begreep ik hoe waar zijn woorden waren. Ik leefde altijd voor de volgende kick, de volgende nacht, de volgende vlucht uit mezelf.”
Met Elton John
De laatste les van mijn moeder
“De echte ommekeer kwam door mijn moeder. Tien jaar lang zorgde ik voor haar. Het waren zware jaren, maar ook de meest waardevolle van mijn leven. Kort voor haar dood sprak ze langzaam, breekbaar, maar helder. Ze zei: “Ik wil dat je iemand vindt die zo vriendelijk voor jou is als jij voor mij bent geweest. Kindness is the most important thing in the world.” Toen gaf ze me mijn vrijheid terug: “Denk nooit meer aan mij. Leef je leven.” Het heeft jaren geduurd voordat ik die woorden kon dragen, maar uiteindelijk heb ik ze omarmd. Het was haar laatste geschenk: toestemming om mezelf te bevrijden van het verleden.”
Een leven in Athene
“Vandaag de dag woon ik in Athene. Ik ben ouder, rustiger, en meer mezelf dan ooit. Beroemdheid betekent me niets meer. Wat telt, is verbinding. Wat telt, is vriendelijkheid. Ik laat alleen nog mensen toe die echt aardig zijn, en dat maakt mijn leven rijker dan ooit. Mijn werk als interviewer voelt nu anders. Ik stel geen vragen om een scoop te krijgen, maar om samen met iemand een deur open te zetten. Ik deel ook mijn eigen verhaal – over mijn vader, over gemis – en vaak opent dat de ander. Lee John van Imagination vertelde me bijvoorbeeld ooit over de doos met krantenknipsels die hij na de dood van zijn vader vond. Het was bewijs dat zijn vader hem wél liefhad, al had hij dat nooit gezegd. Zulke verhalen raken me dieper dan succes of roem.”
Een nieuw hoofdstuk met Gaykrant
Nu begint er weer een nieuw, internationaal hoofdstuk. Samen met Gaykrant ga ik mijn interviews en podcasts delen die voor onze community belangrijk zijn. Gesprekken met legendes, maar ook met vergeten stemmen – van David Bowie en Imagination tot de achtergrondzangeressen van Madonna. Stuk voor stuk verhalen die resoneren in de regenbooggemeenschap. Ik heb een leven geleid vol contrasten: duisternis en licht, eenzaamheid en verbondenheid, destructie en wedergeboorte. En telkens weer blijkt: je kunt opnieuw beginnen. Op je veertigste, je zestigste, zelfs daarna. Als je maar één ding niet vergeet: vriendelijkheid is de grootste kracht die we hebben.”