Levensverhalen. Zovelen hebben herinneringen aan de begintijd van de lesbische en homo-emancipatie. Gaykrant verwelkomt deze waardevolle herinneringen. Marja Ruijterman, geboren in 1955 sinds 1993 trainster, coach en columniste, deelt graag haar avonturen met ons. Marja schrijft al jaren op wat ze beleeft en ervaart. Dit is Deel 4: Een straatje om.
Tekst en foto: Marja Ruijterman
Op rond mijn negentiende richtten we het Flikkerfront op. Mijn toenmalige vriendin en een stel jongemannen dansten in disco's waar dat niet de gewoonte was met elkaar. Op een avond dansten we in Riche op het Rembrandtplein en de mannen werden in elkaar geslagen en ik werd aan mijn haren de zaak uitgesleept. We deden aangifte op het politiebureau dat daar op een hoek gevestigd was. "Tja, dat hebben jullie zelf uitgelokt!" Daar konden we het mee doen. Wel grappig dat mijn ouders elkaar hadden ontmoet op diezelfde plek. Mijn vader vroeg mijn moeder ten dans en dat was de bron van mijn bestaan.
De mannen waren student en hadden enorme discussies over Marxisme en nog zowat en ik kon het niet volgen. Had de Mavo nog niet af, dat zou nog een paar keer avondmavo duren en vriendin en ik zetten de koffie.
Foto: De heerlijke dancing de Schakel in de Korte Leidsedwarsstraat in de zeventiger jaren.
De COC vrouwen vroegen wat wij met die mannen moesten. Ik antwoordde: "we moeten toch samen de strijd voeren!" Ze nodigden ons uit een vergadering bij te wonen en zie: "ik begreep alles wat ze zeiden." Dus we sprongen over van het Flikkerfront naar de COC vrouwen. Het was een leuke tijd en de vrouwen wilden een eigen vrouwencafé boven de soos op zolder. Dat werd een heel gedoe omdat de mannen dat niet goed vonden. Uiteindelijk bouwden we, nou ja we... ik ben niet zo van het bouwen dus keek toe hoe het Rondje werd opgericht met een heuse bar. Mijn taak was nieuwe vrouwen welkom heten, daar was ik wel goed in.
Ik was de jongste en de enige die niet had gestudeerd. Voelde me altijd wat klein naar de anderen en was verliefd op de oudste die al vijfendertig was. Iemand had bedacht om iedereen om de beurt te evalueren, daar namen we een hele avond voor. Ik was aan de beurt en oh jé, er bleef niet veel van me over: was zo iemand die elke groep wel had, zo iemand waar je niets aan had. Eén van de vrouwen zei: "als ik je zie aankomen ga ik altijd een straatje om." Ik zeurde altijd maar over die mavo die maar niet afkwam en zo ging het nog even door. Na een tijdje piepte ik: "Hebben jullie niets positiefs?" Het bleef stil en na een tijdje zei degene waar ik verliefd op was: "Je hebt van die leuke krulletjes." Au... dat kon ik jaren niet meer horen.
Die avond bezatte ik me naast de telefoon. Hoopte dat één van hen me zou bellen hoe het met je me was. Niets, stilte en ik vluchtte naar Londen. Werkte een tijdje bij een jeugdherberg waar niemand me kende om opnieuw te beginnen. Vooral dat 'straatje om' had me geraakt, durfde niemand meer als eerste te groeten.
Jaren later sprak ik haar en vertelde wat ze toen had gezegd en wat het met me had gedaan. Ze reageerde: "Zei ik dat? Wat raar ik vond je juist heel leuk." Tja, dat was een goede les die ik nog weleens vertel als ik een lezing geef. Dat we één zinnetje van iemand in ons hoofd zo kunnen opblazen dat het ons leven kan beïnvloeden terwijl die ander het totaal vergeten is. Later werd ik zelf niet zo'n lieverdje maar dat verhaal komt nog. We moesten allemaal nog een hoop leren.
Tijdens de Sociale Academie liep ik stage in het COC en richtte meidengroepen op. Zo leuk om de meiden van toen af en toe op TV te zien als filmmaker of deskundige in iets.
Kom nu nog weleens vrouwen van vroeger tegen bij het Roze Stadsdorp of in het wild. Nu net zo grijs als ik. De stoere houding is verdwenen, iedereen is open, hartelijk en verdomd... wie had dat gedacht: we dragen lipstick.
Lees meer op Marja's blog: https://marjaruijterman.blogspot.com/?view=timeslid