In de Koninklijke Schouwburg in Den Haag was de première van Tim Akkerman & The Ivy League in theater. Alle highlights van twintigjaar Tim Akkerman de muzikant, aan elkaar geknoopt met verhalen zoals alleen een Hagenees ze kan vertellen.
4/5 sterren
Tekst Ranjith Postma
Beeld Jean-Paul Karting
Maandagavond trad Bob Dylan op in AFAS Live in Amsterdam. Ooit zag ik daar Di-rect optreden. Dus daarom ging ik niet naar de hoofdstad maar nam ik de trein naar Den Haag, voor een première van Tim Akkerman & The Ivy League in de Koninklijke Schouwburg.
Want als ik moet kiezen tussen Dylan en Akkerman…
Drie jaar geleden stopte Marcel Musters plotseling met acteren. Hij won dat jaar een Gouden Kalf. Bij de uitreiking kon hij niet aanwezig zijn. Een hutje op de hei en een hond, dat was wat hij écht wilde. En een eigen podcast.
Interview: Ranjith Postma
Beeld: Inez van Lamsweerde en Vinoodh Matadin
‘Niet dat ik niet wil filmen of spelen,’ zegt Musters. ‘Ik vind spelen heel erg leuk. In het verleden deed ik heel veel toneel en was altijd op tournee of aan het filmen. Soms tegelijkertijd. Dan probeerde ik tijd te maken voor mensen, maar dat was meestal onder werktijd. Dan wilde ik die nog even spreken, en die, en die had ik al zo lang niet gezien, en met die even eten en die moest ik gauw eens bellen.
Lees meer: Marcel Musters | ‘Je kunt veel betekenen voor mensen, mits je het wilt zien’
Bros is de eerste Hollywood-big-budget-gay-romcom in de geschiedenis met een openlijke LHBTI-cast. Slim, hilarisch maar oprecht en met veel halfnaakte, worstelende mannen.
Interview Ranjith Postma
Beeld Universal Pictures
Een film over de ontluikende maar-oh-wat-is-dit-ingewikkeld liefde tussen Bobby (Billy Eichner) en Aaron (Luke Macfarlane). Ze hebben het nogal druk. Namelijk. En bovendien, zoals je zelf ook weet, het valt niet mee om iemand te vinden met wie je het volhoudt in dit leven.
Zondag was de première in Koninklijk Theater Tuschinski in Amsterdam waar je bij had moeten zijn. Er was zoveel respons vanuit de zaal dat het een extra dimensie gaf aan de film die al op zoveel vlakken scoort.
“En vandaag, zoals altijd, neem ik je mee op reis door de LHBTI-geschiedenis en, veel belangrijker, mijn eigen problemen en waarover ik nog meer zin heb om te praten.”
Hiermee opent Bobby zijn podcast en tegelijkertijd de film.
Ds. Stijn van der Woude en ds. Wielie Elhorst zijn beiden predikant binnen de Protestantse Kerk Nederland, zijn beiden homo en komen beiden op voor LHBTI-rechten. Maar de één doet dat in De Achterhoek, de ander in De Pijp in Amsterdam. Daarom wil ik het hebben over het contrast tussen hen.
Interview Ranjith Postma
Beeld ds. Elhorst (boven): Sandra Haverman
Beeld ds. Van der Woude: privé collectie Van der Woude
‘Sorry,’ zegt ds. Elhorst nog voordat ik een vraag gesteld heb. ‘In zo’n interview heb ik geen zin’. Jammer, want ik ben nieuwsgierig wat het verschil is in hoe LHBTI-ers en religie in de provincie samengaan en hoe dat beleefd wordt in de Randstad.
Lees meer: Twee dominees: ‘Wij hebben geen zin in zo’n interview’
Op 8 juni publiceerde Gaykrant op initiatief van Gaykrantmedewerker Ranjith Postma een polemiek tussen Laurens Buijs en Rick van der Made, oud-hoofdredacteur van Gaykrant. Een polemiek is een openlijk gevoerde pennenstrijd, die zich vaak afspeelt tussen vakgenoten. Het woord is afgeleid van het Griekse woord voor oorlog voeren. Nu kan er van het stuk veel gezegd worden, maar oorlog werd het niet. Gelukkig maar. Het stuk van Rick en Ranjith kreeg daardoor een toegevoegde waarde. Omdat het pijnlijk duidelijk maakt hoe verbeten Buijs blijft vasthouden aan zijn eigen oogkleppen.
Tekst: Ronald Mol
Dat is een patroon dat ook naar voren komt in het verslag van het kort geding dat Buijs aanspande tegen de UVA:
Deze briefwisseling tussen Buijs en Van der Made is al eerder gepubliceerd. De hoofdredactie heeft destijds besloten om de polemiek te verwijderen, omdat nadere duiding vanuit de kant van Gaykrant gewenst was. Die duiding is er nu, in de vorm van een hoofdredactioneel stuk.
Met de plaatsing van het hoofdredactionele stuk is ook besloten om dit stuk te herplaatsen. Wij hebben voor deze aanpak gekozen om misverstanden te voorkomen en om het vrije woord te laten prevaleren.
Het NRC berichtte eind mei over het kort geding dat Laurens Buijs, interdisciplinair sociaalwetenschapper en ondernemer, aangespannen had tegen de Universiteit van Amsterdam (UVA). De UVA hoeft Buijs, die op non-actief was gesteld, niet terug te nemen. Buijs vindt non-binaire gender ‘een lege hype in de moderne samenleving’ en een ‘gevaarlijk en pseudowetenschappelijk dwaalspoor’. Hij waarschuwt voor ‘wokeisme’. Gaykrant oud-hoofdredacteur Rick van der Made vindt daar iets van, wat niet betekent dat Buijs niet het laatste woord krijgt.
‘Mijn hart mint jouw hart. Laat me niet alleen.’
‘Luister dan, ik laat jou niet alleen.’
Zaterdag 3 december was het tien jaar geleden dat acteur en zanger Jeroen Willems overleed. Hij is de grote liefde van acteur Marcel Musters, hoewel ze na een relatie van dertien jaar uit elkaar gingen. Marcel herdenkt deze dagen Jeroen, bespreekt het net uitgekomen kunstenaarsportret van Jeroen Je lied wordt gehoord en vertelt over de man met wie hij spiritueel nog steeds contact heeft.
Door Ranjith Postma
Uit het boek Je lied wordt gehoordJe lied wordt gehoord: ‘Jeroen werd in 1994 stapelverliefd op de acteur Marcel Musters, een knappe man met bruine ogen, donker golvend haar en een hartelijke uitstraling.’
Een paar weken geleden, op vrijdagavond 2 december, kwam Marcel de NPO-radio 1 studio uitgerend. Hij voelde zich hyper en moest even tot rust komen na de live-uitzending van Kunststof.
Aan mij vroeg hij of ik iets over het boek over Jeroen wilde schrijven. ‘Maar niet alleen dat het in de winkel ligt,’ zei hij. Daarvoor is Jeroen te belangrijk voor hem.
I once was lost but now I found,
was blind but now I see.
(Amazing grace – John Newton)
Raymi Sambo zit op een stoel in zijn appartement in Amsterdam. Voor hem op zijn enorme woonkamertafel deint een grote, glanzende bubbel. Een soort van zeepbel die hij stevig tussen zijn vingertoppen klemt, zo hardhandig dat je verwacht dat de bubbel knapt. Maar ook al rolt Sambo het ding over tafel, tilt hij het op en kneedt hij het, de zeepbel lijkt niet stuk te krijgen.
Onderzoekend kijkt de theatermaker in het zeepbel-achtige ding. Van alle kanten bestudeert hij wat zich manifesteert in de bewegelijke, continu van vorm veranderende bol. Binnenin, als hij goed kijkt, ziet hij wat er onderhuids broeit in onze maatschappij. En dat niet alleen, de acteur en regisseur ziet ook wat er in de nabije toekomst in onze samenleving naar de oppervlakte borrelt en op enig moment tot uitbarsting komt.
Lees meer: Raymi Sambo kijkt de bubbel in waar we allemaal in zitten
Prijzen winnende kinderboekenschrijver Pim Lammers blijft de jeugd inspireren. En ook wij grote mensen zien een man die zich niet omver laat blazen door een vijandige wereld die moeite heeft met verandering. Zijn creativiteit vloeit als nooit tevoren, zoals in zijn nieuwste twee boeken Wegloopdagen en Een ongelofelijk grote, ongelofelijk gevaarlijke leguaan. Hoe houdt hij zich staande?
Tekst: Ranjith Postma
Foto’s: Joy Hansson
Het liefst had ik Pim in de lente al willen interviewen. De zomer was officieel nog niet begonnen maar het leek al wel zover. Als het lekker weer is ben ik op mijn best. Het kwam Pim even niet uit. Vandaag, nu ik hem bel, is het bewolkt. Om depressief van te worden. En dan neemt hij niet op. Onwillekeurig haal ik me van alles in mijn hoofd.
Lees meer: Pim Lammers: ‘Ik had die boodschap als kind graag willen horen’
Een van mijn schoonzussen zei onlangs: ‘Ik vind het helemaal oké dat jij als een vrouw leeft. Ik heb alleen nooit begrepen waarom je toen de beslissing nam voor die transitie, maar ik vind jou nog steeds even leuk.’
Tekst: Jacky van Tongeren
Mijn schoonzus beschreef hoe het kennelijk voelt voor mijn cis-familieleden door het te benoemen met de woorden: ‘leven als een vrouw’, en ze gaf ook eerlijk toe dat ze nog steeds niet begrijpt waarom mensen problemen kunnen hebben met hun geboortegeslacht en daarom in transitie gaan. De band met mijn familie is trouwens uitstekend, mijn transness was voor hen nooit een reden om me de rug toe te keren.
De musical Josephine B., die nu loopt, is geen jukebox-musical, al komen er wel klassiekers van Josephine Baker, zoals ‘J’ai deux amours’ in terug. Een revuemusical noem je het zelf. Veel van je producties zijn bestaande musicals die je opnieuw uitbrengt, al of niet in een nieuwe jas. Maar Josephine B. is helemaal from scratch tot stand gekomen. Hoe is dat, vergeleken met het produceren van een reeds bestaand werk?
Ruud de Graaf en ik hebben in het begin van onze samenwerking altijd zelf dingen gemaakt. Dat was vooral uit nood geboren, simpelweg omdat we vaak de rechten van grote internationale titels niet konden krijgen. Zo hebben we toen Wat Zien Ik van Albert Mol gebracht. Maar het zijn ook wel ‘passion projects’ voor me. De musical Liesbeth, Heb het leven lief over Liesbeth List is mij nog steeds heel dierbaar. En natuurlijk Adèle, Conny, Jasperina – De Grote Drie, dat was ook een van mijn ideeën. Van lieverlee zijn we toch aan die grote titels tot en met Les Misérables gekomen, en straks West Side Story. Het is fijn om daarnaast ook nieuwe, kleinere dingen te blijven maken waar ik mijn eigen naam onder kan zetten.
Hans Cornelissen (Amsterdam, 1956) is bijna 25 jaar theaterproducent. Hij verwierf nationale bekendheid als acteur in de populaire televisieserie Zeg ‘ns Aaa, waarin hij van 1981 tot 1993 de rol van dokterszoon Gert-Jan van der Ploeg vertolkte. Naast zijn televisiewerk stond hij op de planken met grote namen als Ellen Vogel, Kitty Courbois en Liesbeth List. Gaykrant vond het tijd worden voor een interview met deze theatergrootheid.
Tekst: Willem van Altena
Foto: Algemeen directeur Ruud de Graaf en artistiek directeur Hans Cornelissen
In 2001 sloeg Cornelissen een nieuwe weg in door samen met zakelijk partner Ruud de Graaf het theaterproductiebedrijf De Graaf & Cornelissen Entertainment op te richten. In bijna een kwart eeuw tijd heeft Cornelissen inmiddels bijna 60 theaterproducties op de planken gebracht, zowel eigen Nederlandse creaties als internationale klassiekers. Hij kiest er bewust voor om voorstellingen door het hele land te laten reizen, zodat publiek ook buiten de Randstad kan genieten van nationale en internationale producties van hoog niveau. Zoals hij het zelf zegt: ‘Wij brengen Broadway naar uw achtertuin’
Lees meer: Hans Cornelissen: ‘Ik beken dat ik helemaal niet zo musical minded was’